Als ouder herken je allemaal de woedende peuter die zich op de grond laat vallen en alles bij elkaar schreeuwt, omdat hij of zij de zin niet krijgt. Of de puber die met deuren smijt en onder luid protest laat weten dat jij echt wel de stomste ouder bent die er bestaat.

Minder bekend zijn de woedebuien van een kind met een diagnose zoals bijvoorbeeld ADHD, ADD of ASS. Deze kinderen kunnen thuis veelvuldig in woede ontsteken, omdat ze de situatie om zich heen niet begrijpen of omdat ze niet weten hoe ze om moeten gaan met de hevige emoties die ze ervaren.

Maar ook kinderen die terecht zijn gekomen in een lastige opvoedsituatie zoals bijvoorbeeld een scheiding kunnen vaak last hebben van hevige boosheid, omdat ze een weg zoeken in het uiten van hun emoties.

Hoe reageren?

Ik krijg regelmatig vragen van ouders die niet weten om te gaan met de woedebuien van hun kind. Ouders zijn er vaak op gericht om de bui snel te doen stoppen. Als hun aanpak niet lijkt te werken kunnen ze zelf verstrikt raken in hun emoties. Indien de buien frequenter voorkomen neemt de spanning in huis toe. Ouders worden dan steeds onzekerder, omdat ze niet weten hoe ze het beste kunnen reageren.

In het verleden heb ik als pedagogisch medewerkster regelmatig te maken gehad met woedebuien van de kinderen in mijn leefgroep. Ik kan de verlammende spanning die gepaard ging met deze situaties me zo weer voor de geest halen.

Maar ook als moeder vond ik het erg lastig om te gaan met de hevige boosheid van mijn peuter. Ik wilde graag de regie houden en probeerde dus meteen in te grijpen om de situatie op te lossen. Dit lukte echter maar zelden waardoor de machteloosheid en het gevoel van falen groeide.

Kunst van het begeleiden

Pas later, door gerichte trainingen te volgen en te geven in het leren omgaan met agressie en dreigend gedrag, leerde ik de kunst van het begeleiden van woedebuien. Zowel thuis als in mijn werk ging ik de 3 stappen toepassen.

Ik merkte dat ik als opvoeder beter de regie kon houden als een kind een woedebui had. Ik was beter in staat rustig te blijven. Ik verloor mijzelf minder in de emoties die de situatie opriep en kon mijn kind beter begeleiden.

Inmiddels heb ik al vele ouders deze 3 stappen kunnen aanreiken. Doordat ouders zelf beter weten wat ze moeten doen bieden ze hun kind meer rust en begrip. Hierdoor nemen woedebuien sneller af en komen ze minder vaak voor. Kinderen leren op hun beurt beter om te gaan met de woede die ze ervaren of de situaties die woede oproepen.

Wat zijn nu die 3 stappen?

Stap 1: Rust

Bij een woedebui loopt de spanning van je kind en die van jezelf flink op. Bij hoge spanning weet je niet goed wat je doet, ook verlies je het zicht op de werkelijkheid. Zorg dat je zelf rustig wordt en dat je je kind de rust geeft om de emoties en de spanning te laten zakken.

Stap 2: Maak contact met je kind

Pas als jullie beiden weer rustiger zijn kun je contact maken. Lukt dit nog niet dan is dat de graadmeter dat je nog rustiger moet worden. Contact maken doe je door aan te sluiten bij het gevoel van je kind. Je kunt de emotie benoemen of hiervoor begrip tonen.

Stap 3: Begeleiden van de woedebuien

Pas als je contact hebt gemaakt op gevoelsniveau, kun je de situatie verder begeleiden. Begeleiden kan op veel verschillende manieren. Je kunt bijvoorbeeld gezamenlijk oplossingen bedenken voor het probleem waar het kind mee zit of je maakt afspraken voor een volgende keer als je kind heel boos wordt. Maar soms kan een beetje humor of afleiding ook wonderen doen. De wijze van begeleiden is afhankelijk van je doel.

Ik hoop dat deze stappen je houvast bieden bij het begeleiden van een woedebui van je kind. Wil je meer weten of heb je nog vragen, bel of mail mij gerust.