Voordat ik kinderen kreeg had ik 4 jaar studie en 7 jaar werkervaring erop zitten met betrekking tot opvoeden. Vol vertrouwen keek ik uit naar de komst van mijn eerste kind. Ik voelde me een ervaren opvoeder, dus dacht ik ook een ervaren moeder te zijn.

In het kraambed overviel me het gevoel van verantwoordelijkheid. Dit kleine mannetje was geheel van mij afhankelijk en ik moest er goed voor zorgen. Ik voelde me erg onzeker als hij bleef huilen en ik niet wist wat er was. Ik heb zelfs in paniek ’s nachts de thuiszorg een keertje gebeld.

Toen mijn lieve baby’tje een pittige peuter werd, stond ik voor een nieuwe uitdaging. Kon ik op mijn werk 8 pubers de baas, hier thuis had ik een peuter die niet luisterde en die erg boos en dwars kon worden als ik ook maar iets van hem verwachtte. Op mijn werk bleef ik de pubers geduldig benaderen als ze me uitdaagden of boos werden. Thuis werd ik snel boos, voelde me verschrikkelijk onmachtig en wist niet hoe ik mijn zoontje rustig kon krijgen.

Op de vraag van het consultatiebureau of ik hulp kon gebruiken in de opvoeding reageerde ik afwijzend. Ik voelde schaamte, omdat ik vond dat ik dit, met al mijn ervaring, toch makkelijk moest kunnen.

Nu heb ik inmiddels 3 pubers in huis. Het pubergedrag kan me af en toe flink raken bijvoorbeeld als ze mij afwijzen, me voor de gek houden of de confrontatie zoeken.

Kwetsbaar

Het ouderschap heeft mij kwetsbaarder gemaakt. Het lijkt wel of emoties heviger en grootser zijn. Ik wist niet dat ik zoveel liefde kan voelen voor mijn kinderen, zo trots kan zijn gewoon om wie ze zijn, maar ook zo boos op ze kan worden of verdrietig als het niet goed met ze gaat.

Daarnaast reageer ik in veel gevallen precies hetzelfde als mijn ouders vroeger deden. Ik betrap mezelf op eigenschappen waar ik me als kind behoorlijk aan kon storen bij mijn ouders. Tegelijkertijd koester ik mooie herinneringen aan mijn jeugd en neem ik bewust tradities en gebruiken daarvan over.

Spiegel

Het grote verschil met professioneel opvoeden is dat je zo verbonden bent aan je kind, dat je dagelijks geconfronteerd wordt met jezelf, wie je bent en waar je vandaan komt. Je krijgt steeds een spiegel voor je neus. Als het leuk en aangenaam is wat je in die spiegel ziet, dan kun je er naar kijken en je eigen aandeel zien. Maar als het lastig is wat je ziet, dan kun je de neiging krijgen dat te ontkennen en de strijd aan te gaan met je kind. Als moeder heb ik moeten leren om in die spiegel te kijken als ik me onmachtig of woedend voelde. Zo leerde ik mijn eigen behoeftes en die van mijn kind ontdekken en wist ik wat ik kon doen om hem en mijzelf te helpen.

Opvoeden leer je niet uit een boekje. Ik geloof niet in tips en trucs als het over opvoeden gaat. Natuurlijk helpt het wel als je kennis hebt van de ontwikkeling van het kind en weet welke opvoedvaardigheden van je verwacht worden. Het is daarnaast prettig om met andere opvoeders ervaringen te delen. Maar het ontdekken van jezelf in de rol van vader of moeder, dat leer je door te doen, door te ervaren, met vallen en opstaan, vol compassie voor jezelf en je kind.

In mijn werk help ik ouders in de spiegel te kijken. Ik steun ze in hun ouderschap en ontdek met hen hoe ze kunnen voldoen aan hun eigen behoeftes en die van hun kind. Kun je daar mijn hulp bij gebruiken geef je dan op voor een gratis ouderadviesgesprek.