Ik ben opgevoed in een tijd dat veel ouders de overtuiging hadden dat kinderen op een autoritaire wijze opgevoed moesten worden. Ouders waren de baas en kinderen moesten luisteren. Hoewel mijn ouders erg liefdevol waren, konden we straf krijgen als we niet gehoorzaamden. Nou was ik een braaf meisje en heb ik weinig straf en heel veel liefde mogen ontvangen.

Toen ik zelf moeder werd kwam ik met mijn zoon regelmatig in conflict, omdat hij niet deed wat ik van hem verlangde. Ik verzon allerlei consequenties voor zijn gedrag en hoorde mezelf ook weleens tegen hem zeggen: ik ben hier de baas!

Als je een ouder wordt neem je vaak automatisch het voorbeeld van je ouders over. Zelfs al heb je dat misschien zelf niet als prettig ervaren, het is toch het enige voorbeeld wat je hebt. In mijn rol als kersverse ouder gebeurde hetzelfde. Ik was de baas en mijn kind moest gehoorzamen. Al voelde het niet altijd goed als ik, meestal uit pure onmacht, mijn gezag wat duidelijker aanzette. Als ik mijn zoontje strafte dan voelde ik me daarna verdrietig en probeerde op alle manieren weer het contact met mijn zoon te herstellen.

Onderhandelen

Tegenwoordig is de tendens om meer op een democratische wijze op te voeden. De ontplooiing van het kind staat centraal. Ouders zijn erg betrokken bij hun kinderen en communiceren veel met hun kinderen. Ouders bepalen wel de grenzen, maar naar de inbreng van het kind wordt ook geluisterd. Er wordt veel gediscussieerd en onderhandeld. Emoties en behoeften worden erkend.

Ik onderschrijf de democratische opvoedstijl, want het stimuleert het zelfvertrouwen en zelfstandigheid van kinderen. En dat is wat wij als ouders het liefste willen.

Toch kun je in het dagelijks leven stoeien met de visie die je hebt over opvoeden en hoe je uiteindelijk handelt in de dagelijkse praktijk.

Verliezen of winnen

Omdat ouders ruimte willen bieden aan de inbreng van het kind, zie ik ze regelmatig oeverloos in discussie gaan met hun kind, Als de discussie te lang duurt of het mondt uit in een conflict dan zetten ouders hun autoriteit in en worden boos of geven bijvoorbeeld straf. Ook kan het zijn dat ouders zich juist gewonnen geven en hun kind laten bepalen wat er gaat gebeuren. In beide situaties is er sprake van strijd, waarin er een partij gewonnen en verloren heeft.

Is er regelmatig strijd tussen jou en je kind dan verlies je gemakkelijk het zicht op emoties en behoeftes en gaat het er alleen nog om wie de baas is, wie bepaalt. Je begrijpt het gedrag van je kind steeds minder goed en je hebt het gevoel dat je geen grip meer op je kind hebt. Ouders kunnen zich onmachtig en onzeker voelen en zijn voortdurend op zoek naar hoe ze met de situatie om moeten gaan. Kinderen laten lastig gedrag zien.

Zelf de leiding nemen

Je kunt hier alleen uit komen door zelf de strijd niet meer aan te gaan. Zorg dat je niet de baas speelt over je kind, maar dat je leiding neemt over je eigen emoties, gedachten en gedrag. Dit vraagt van je om uit de strijd te stappen zo gauw je je daar bewust van wordt en stil te staan bij je eigen handelen, gevoelens en behoeften op dat moment. Dit wordt het vertrekpunt om je kind op een rustiger en duidelijker manier te benaderen.

Menu