Hoor je jezelf dit ook weleens tegen je kind zeggen? Of denk je soms, waarom kan het bij ons in het gezin nu nooit eens normaal gaan? Ja? Je bent niet de enige!

Regelmatig hoor ik ouders verzuchten dat ze hopen dat hun kind eens normaal gaat doen. Wat ze met normaal bedoelen is dan maar de vraag. Vaak storen ze zich dan aan bepaald gedrag, schamen er zich soms voor in gezelschap of begrijpen niet waarom hun kind zo doet.

We kennen allemaal wel het voorbeeld dat je kind erg verlegen kan doen bij binnenkomst op een feestje. Het hangt aan je been of trekt aan je hand en belet je om de andere gasten te kunnen ontmoeten. Je voelt dat er naar je gekeken wordt en je denkt wat anderen over jou en je kind zullen vinden. Je snapt niet dat het nu zo verlegen doet terwijl jullie hier al vaker zijn geweest. En zo verlegen is je kind trouwens normaal gesproken ook niet. Als reactie ga je pushen, dwingen en misschien wel dreigen. En op zulke momenten kan je de uitspraak ontglippen: doe nou eens normaal. Als je dit gedrag overigens bij een ander gezin ziet, dan heb je er meestal alle begrip voor en vind je er niks abnormaals aan.

Aanpassen

Eigenlijk best vreemd toch? Als ouder voel je je snel bekeken als je kind ander gedrag laat zien. De angst voor afwijzing is nu eenmaal groot en dat is heel menselijk. Mensen zijn kuddedieren en we willen niet graag buiten de kudde vallen. Als je kind dan gedrag laat zien waar jij je ongemakkelijk bij voelt dan wil je dat je kind zich aanpast. Kinderen laten zich echter niet zo maar aanpassen. Zeker jonge kinderen zijn nog erg met zichzelf en hun directe behoeftes bezig en weinig gericht op de buitenwereld.

Onze maatschappij legt ook steeds meer een keurslijf op. Gedrag wat moeilijk, lastig of niet te begrijpen valt wordt al snel als afwijkend gezien en daar moet iets mee gedaan worden. Ouders voelen die druk ook. Ik krijg regelmatig de vraag van ouders of ik wil meekijken of hun kind wel normaal is en of er misschien verder onderzoek gedaan moet worden.

Het gedrag van je kind betrek je ook op jezelf. Je kunt je onzeker gaan voelen over je rol als ouder of de wijze waarop je opvoedt. Uit onmacht reageer je dan snel afwijzend op het gedrag van je kind.

Al deze gedachtes en gevoelens zorgen er echter niet voor dat je kind normaal gedrag laat zien. Vaak wordt het gedrag zelfs nog erger of heb jij er nog meer last van.

Acceptatie

Acceptatie is hier de sleutel. Als je kunt accepteren dat je kind bijvoorbeeld tijdens een feestje wat verlegen is bij binnenkomst, dan kun je met begrip en geduld je kind begeleiden. Je weet wat het nodig heeft en je geeft dat op dat moment. Je voelt je bekwaam omdat je ziet dat je je kind kunt helpen.

Dus zie elk gedrag van je kind als normaal, het hoort bij hem of haar in een bepaalde fase of situatie. Laat je oordeel achterwege en kijk voorbij het gedrag. Wat vraagt je kind van je? Welke behoefte speelt er? Vind je eigen weg om daarmee om te gaan. Op deze wijze leer je je kind beter kennen en niet in de laatste plaats ook jezelf.

Kun je hulp gebruiken bij het beter begrijpen van het gedrag van je kind en hoe je daarmee om moet gaan? Mail of bel me op 06-41133143.